buyrukçu ne demek?

1. Buyuran, emreden kimse.
2. Buyruk veren, emreden.
3. Emir veren, emreden.

buyrukçuluk

1. Buyrukçu olma durumu.
2. Öteki insanlarla olan ilişkilerde onlara buyurma ya da yol gösterme eğilimi.

buyruk

1. Belirli bir davranışta bulunmaya zorlayıcı söz, emir, ferman.
2. Egemenlik.
3. (Kant'ta) -> (Kişisel) ilkelerin (maxim) karşısına konulan nesnel geçerli ve bir gerekliliği (eylemin zorunluluğunu) dile getiren ahlâk önermesi. //buyruklar ikiye ayrılır: Koşullubuyruk, koşulsuzbuyruk, bkz. koşullubuyruk, koşulsuzbuyruk
4. Kendi başına hareket eden.
5. Belirli bir davranışta bulunmaya zorlayıcı söz, emir.
6. Önder, amir, sözcü.
7. Ordinance.
8. Prescription.
9. Writ.
10. Decree.

Türetilmiş Kelimeler (bis)